Hartverwarrende verslaving..

Het is zover.. Ik ben in die fase gekomen waarin de hele omgeving aan het settelen is gegaan. Zonder pardon. Niks in drievoud schriftelijk aankondigen. Gewoon out of the blue. Allemaal tegelijk. En, don’t get me wrong, ik gun het mijn vrienden natuurlijk uit de grond van mijn hart. Er is niets mooiers dan een vriend en een vriendin zonder de spreekwoordelijke eromheen gewonden doekjes te horen vertellen dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Alleen, dat is geweldig als het één stel in je omgeving is. Jaar in jaar uit had ik altijd nog dat kleine groepje diehard vrijgezelle vrienden om me heen. Die vrienden en vriendinnen met wie je op een bankje in het park of op een terras alles kunt afzeiken wat langsloopt. En dan vooral knusse stelletjes. Heerlijk om dat leventje wat je eigenlijk het liefst zou willen keihard de grond in te boren. Met versterking. Cynisme ten top. Maar is dat cynisme wel echt gericht op die ‘gezapige koppeltjes’? Of is het vooral zelfcynisme?

Denial
Het is net als met roken: we zijn in denial. We zijn vooral niét verslaafd. Zo ook in dit geval. Wij stoere, zelfstandige 30-ers, we have it all! Mannen? Niet nodig! Waarom we ‘nog’ alleen zijn? We zijn zo self sufficient, dat is bedreigend voor de man. En als we dat maar hard genoeg roepen, dan wordt het waarheid. Sterker nog: het ís de waarheid! We weten het zeker! Denken we..

Rennend van het ene vrijgezellenfeestje naar het volgende huwelijksbootje vragen we ons af waar we mee bezig zijn, dit verdoezelend onder een enorm klachtenspervuur over geldverspilling aan trouwcadeaus en feestoutfits. Tegelijkertijd geven we het gelukkige stel onze mooiste ‘oprechte’ glimlach en gelukwensen. En menen we het ook. Met kiespijn..

Vrijgezel? Vrij-gevig!
De grootste berg gal wordt gespuwd over de vrijgezellendagen: wij, de échte vrijgezellen, betalen ons scheel om iemand die op korte termijn het ja-woord gaat roepen ten overstaan van de halve wereld, nog één avond als vrijgezel in de spotlight te laten staan. Hallo!!! WIJ zijn degenen die die spotlight verdienen verdorie! Wat is er gebeurd met deze wereld???

Een oude aflevering van SATC komt top of mind: Carry doet een rekensommetje en komt tot de conclusie dat mensen met een relatie ons singles duizenden euro’s kosten: huwelijkscadeaus, babyshowers, ze slurpen onze single-bankrekeningen categorisch leeg. En wij trekken aan het kortste eind. Want: als we single blijven, is het wat-je-geeft-zul-je-terug-ontvangen-concept ver te zoeken! In deze aflevering rekent Carry hier voor eens en voor altijd mee af: zij stuurt haar getrouwde vriendin met 4 kinderen (die haar inmiddels al een paar duizend dollar heeft gekost) een huwelijksaankondiging van Carry met Carry en vermeldt daarbij haar cadeauregister: Manolo Blahnik. Niet onverstandig. Ik zal ook eens nadenken over een gepaste single-cadeaulijst. It’s just me myself and I from now on.

Cold, cold Christmas turkey
Leuk geprobeerd. Cynisme werkt prima. Als je mensen om je heen hebt om dit mee te delen. Ieder jaar op tweede kerstdag, als de stelletjes bij de ene of de andere schoonfamilie opzitten tijdens een ellenlang vijfgangendiner, zitten wij – de vrije vrienden en vriendinnen – in een heerlijk ongecompliceerde tapasbar en prijzen ons gelukkig dat we vrijuit kunnen lachen, drinken, roken, spuien. Afgelopen tweede kerstdag was echter een donkere dag. Het was ons even ontschoten dat we ieder jaar met één vriend/-in minder aan tafel zaten. En op deze specifieke tweede kerstdag waren er nog maar twee… Het etentje werd afgeblazen. Voor het eerst in 8 jaar. En het bleek nog een ‘Last Christmas’ te worden ook, want nog geen twee maanden later was ook die ene vriend die nog ‘over’ was tot over zijn oren verliefd. Het kan verker-ing.

En daar zit je dan met je cynisme. Je verslaving aan denial. De echte wereld begint door te sijpelen. Je muur brokkelt langzaam af. En je veilige verslaving toont haar eerste heftige afkickverschijnsel: leegte. Cold turkey.

Zomerdwarrels
Maar, er is licht in de duisternis: de zomer is in aantocht. En met de zon wordt ook een blik nieuwe energie opengetrokken. En een blik ‘flings’. Uit het niets fladderen overal nieuwe mensen je leven in. Op terrassen, in het park, tijdens een lome avond op het bankje voor je huis. En voor je het weet ben je zelf ook onder de pannen en deel je in de zomerliefde. Om met de komst van de herfst weer heerlijk terug te kunnen glijden in je cynisme. Want van een verslaving kom je natuurlijk niet zomaar los: verslaafd aan pieken, maakt verslaafd aan dalen. Hoe kun je anders de piek in de meeste intense zin van het woord beleven..? Hartverwarrend die liefde..