Hartverwarrende verslaving..

Het is zover.. Ik ben in die fase gekomen waarin de hele omgeving aan het settelen is gegaan. Zonder pardon. Niks in drievoud schriftelijk aankondigen. Gewoon out of the blue. Allemaal tegelijk. En, don’t get me wrong, ik gun het mijn vrienden natuurlijk uit de grond van mijn hart. Er is niets mooiers dan een vriend en een vriendin zonder de spreekwoordelijke eromheen gewonden doekjes te horen vertellen dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Alleen, dat is geweldig als het één stel in je omgeving is. Jaar in jaar uit had ik altijd nog dat kleine groepje diehard vrijgezelle vrienden om me heen. Die vrienden en vriendinnen met wie je op een bankje in het park of op een terras alles kunt afzeiken wat langsloopt. En dan vooral knusse stelletjes. Heerlijk om dat leventje wat je eigenlijk het liefst zou willen keihard de grond in te boren. Met versterking. Cynisme ten top. Maar is dat cynisme wel echt gericht op die ‘gezapige koppeltjes’? Of is het vooral zelfcynisme?

Denial
Het is net als met roken: we zijn in denial. We zijn vooral niét verslaafd. Zo ook in dit geval. Wij stoere, zelfstandige 30-ers, we have it all! Mannen? Niet nodig! Waarom we ‘nog’ alleen zijn? We zijn zo self sufficient, dat is bedreigend voor de man. En als we dat maar hard genoeg roepen, dan wordt het waarheid. Sterker nog: het ís de waarheid! We weten het zeker! Denken we..

Rennend van het ene vrijgezellenfeestje naar het volgende huwelijksbootje vragen we ons af waar we mee bezig zijn, dit verdoezelend onder een enorm klachtenspervuur over geldverspilling aan trouwcadeaus en feestoutfits. Tegelijkertijd geven we het gelukkige stel onze mooiste ‘oprechte’ glimlach en gelukwensen. En menen we het ook. Met kiespijn..

Vrijgezel? Vrij-gevig!
De grootste berg gal wordt gespuwd over de vrijgezellendagen: wij, de échte vrijgezellen, betalen ons scheel om iemand die op korte termijn het ja-woord gaat roepen ten overstaan van de halve wereld, nog één avond als vrijgezel in de spotlight te laten staan. Hallo!!! WIJ zijn degenen die die spotlight verdienen verdorie! Wat is er gebeurd met deze wereld???

Een oude aflevering van SATC komt top of mind: Carry doet een rekensommetje en komt tot de conclusie dat mensen met een relatie ons singles duizenden euro’s kosten: huwelijkscadeaus, babyshowers, ze slurpen onze single-bankrekeningen categorisch leeg. En wij trekken aan het kortste eind. Want: als we single blijven, is het wat-je-geeft-zul-je-terug-ontvangen-concept ver te zoeken! In deze aflevering rekent Carry hier voor eens en voor altijd mee af: zij stuurt haar getrouwde vriendin met 4 kinderen (die haar inmiddels al een paar duizend dollar heeft gekost) een huwelijksaankondiging van Carry met Carry en vermeldt daarbij haar cadeauregister: Manolo Blahnik. Niet onverstandig. Ik zal ook eens nadenken over een gepaste single-cadeaulijst. It’s just me myself and I from now on.

Cold, cold Christmas turkey
Leuk geprobeerd. Cynisme werkt prima. Als je mensen om je heen hebt om dit mee te delen. Ieder jaar op tweede kerstdag, als de stelletjes bij de ene of de andere schoonfamilie opzitten tijdens een ellenlang vijfgangendiner, zitten wij – de vrije vrienden en vriendinnen – in een heerlijk ongecompliceerde tapasbar en prijzen ons gelukkig dat we vrijuit kunnen lachen, drinken, roken, spuien. Afgelopen tweede kerstdag was echter een donkere dag. Het was ons even ontschoten dat we ieder jaar met één vriend/-in minder aan tafel zaten. En op deze specifieke tweede kerstdag waren er nog maar twee… Het etentje werd afgeblazen. Voor het eerst in 8 jaar. En het bleek nog een ‘Last Christmas’ te worden ook, want nog geen twee maanden later was ook die ene vriend die nog ‘over’ was tot over zijn oren verliefd. Het kan verker-ing.

En daar zit je dan met je cynisme. Je verslaving aan denial. De echte wereld begint door te sijpelen. Je muur brokkelt langzaam af. En je veilige verslaving toont haar eerste heftige afkickverschijnsel: leegte. Cold turkey.

Zomerdwarrels
Maar, er is licht in de duisternis: de zomer is in aantocht. En met de zon wordt ook een blik nieuwe energie opengetrokken. En een blik ‘flings’. Uit het niets fladderen overal nieuwe mensen je leven in. Op terrassen, in het park, tijdens een lome avond op het bankje voor je huis. En voor je het weet ben je zelf ook onder de pannen en deel je in de zomerliefde. Om met de komst van de herfst weer heerlijk terug te kunnen glijden in je cynisme. Want van een verslaving kom je natuurlijk niet zomaar los: verslaafd aan pieken, maakt verslaafd aan dalen. Hoe kun je anders de piek in de meeste intense zin van het woord beleven..? Hartverwarrend die liefde..

Relight my fire..., please?!

Ik heb het eens even een paar weken aangekeken, maar moet het nu toch echt even kwijt: 1 juli 2008, een zwart gat in de geschiedenis. Voor de roker althans. Niet alleen was het optrekken van een rookgordijn het ultieme gebaar van ‘sophistocation’, het gaf je ook een sterk, bijna onaantastbaar gevoel: mijn sigaret en ik, wij observeren hier de boel, zijn onafhankelijk en sterk. We versluieren de boel en analyseren de wereld van daarachter. Helaas moeten we nu weer teruggrijpen naar de krant met gaten, bril en nepbaard, of een andersoortig gordijn.

We’re smoked..
Buiten mijn tot 1 juli jl favoriete kroeg staat een groepje rokers triest in de typisch Hollandse motregen. Verdrongen door de niet-rokers. En alsof dat nog niet voldoende is, moeten de niet-rokers die de kroeg inlopen ook nog even een heel vies gezicht trekken als ze door de exhalerende menigte sluipen. Nonverbale communicatie die boekdelen spreekt. Mark my words: binnen een jaar of twee wordt ook roken in de buurt van een openbare entree verboden, niet lang daarna het roken op straat (want die uitlaatgassen waren al tot daar aan toe) en nog even en niet-rokers eisen ook in het huis van een roker dat hij/zij zijn toevlucht zoekt tot een stiekem sigaretje in de kruipruimten. Het moet niet veel gekker worden!

Aanmoedigingsbeleid
Gelukkig gebeuren er ook positieve zaken: de NS deelt bijvoorbeeld chocoladesigaretten uit aan rokers die niet bij de rookzuilen staan (wie wil er nu bij die in de fik staande stinkzuilen staan vraag ik me af), met het verzoek de volgende keer toch liever bij de rookzuil te gaan staan. Voor een chocoladefetisjist is dit dé reden om de volgende keer wéér op geruime afstand van die vermaledijde zuil te gaan paffen: als dat je een gratis pakje sigaretten oplevert, ook al zijn ze van chocola, wat wil je dan nog méér?!

Daarnaast moeten alle rokers als de sodemieter weer in God gaan geloven en naar de kop van Noord Holland verhuizen. Daar is namelijk de enige echte rokersparochie opgericht. Roken in het heilige huis: de Kerk is wel héél wanhopig.. Maar we hebben in ieder geval nog een veilige haven als we echt nergens anders meer terecht kunnen. Thank God voor deze oplossing, we’ll keep it in mind!

Rook jij dat ook?
Waar onze vriendelijke vrienden in rookvrij Den Haag niet bij stil hebben gestaan, is dat rook in een bar of discotheek niet alleen een mooi waas legt over de avond, het versluiert ook een stevige dosis smerige luchtjes. Na mijn eerste niet-roken-in-een-discotheek-avond vorige week, heb ik mij stellig voorgenomen ofwel thuis te blijven, ófwel de volgende keer gewapend met een literspuitbus deo de betreffende horecagelegenheid te betreden. Een penetrante, zure lucht van zweet, alcohol en niet nader te specificeren andere stanken bedwelmt de bezoeker bij gebrek aan sigarettenrook. Met het verbieden van roken mag de overheid op zijn minst de belastingen op deo en andere geurverfrissers drastisch verlagen. Drogisterijen verenigt u en sla u slag! Wij beloven u een ware run op het deo-schap.

Waar rook was, was vuur..
Was de roker al meer en meer een soort van social outcast, de rokende single kan het helemáál schudden in dit nieuwe tijdperk. Niet alleen trokken rokers gemakkelijk naar elkaar toe (het geweldige cliché ‘in de rokershoek is het altijd zo gezellig/moet je zijn voor alle nieuwtjes’ ging voor 100% op, dat kunnen zelfs niet-rokers beamen), het was ook echt een heerlijke ijsbreker. Buiten de supermarkt en het verkeer was de kroeg dé plek voor de single om naar een ‘match’ te zoeken.

En ook voor de non-singles betekent dit een aderlating: zij zullen niet meer kunnen genieten van de shabby versiertaferelen die zich voor hun neus afspeelden. Zonder dat vertroebelende rookgordijn wordt alles toch een stuk minder aantrekkelijk… Al zal de niet-roker dit natuurlijk in alle toonaarden ontkennen. En terecht. Het draait allemaal om perceptie.

Een nostalgisch gevoel bekruipt mij. De gedoodverfde oneliner ‘mag ik een vuurtje’ zal vanaf heden tot de klassiekers worden gerekend en verwerft een soort martelaarsstatus. Met een beetje weemoed steek ik buiten in een donker hoekje een laatste sigaretje op.. Toch maar weer naar de buurman voor het verguisde kopje suiker.