Geflopte extravert?

In de moderne kantoorwereld zal bijna iedereen weleens aan een uitgebreide persoonlijkheidstest (MBTI, enneagram, De Grote Vijf, enz) zijn onderworpen, zo ook ik. Meerdere malen zelfs. En iedere keer weer met een mega uitschieter op het item extraversie. Interessant...

Ex•tra•vert
(bijvoeglijk naamwoord; extraverter, meest extravert; extraversie)
1 op de buitenwereld georiënteerd

Wikipedia legt uit: Bij een extraverte instelling is de energie naar buiten gericht, op mensen, activiteiten en dingen. Extraverte mensen zijn energiek, enthousiast, actie-gericht, spraakzaam en assertief. Zij vinden het fijner om met andere mensen samen te zijn dan om alleen te zijn.
Bij een introverte instelling is de energie naar binnen gericht, op de eigen gedachten en gevoelens. Introverte mensen zijn rustige types, weloverwogen, beschouwelijk en voelen zich in onbekend gezelschap niet gauw thuis. Zij zijn liever alleen dan in een groep.

Extraversie komt op veel mensen over als ´zeker van jezelf´, vol zelfvertrouwen. Maar hoe vaak verschuil ik mijzelf niet achter mijn extraversie-dekmantel als ik juist mijn ónzekerheid wil verbergen? Bijna dagelijks..

Tuurlijk, ik ben ergens ook wel een extravert in hart en nieren: in 99% van de gevallen dat ik nieuwe mensen ontmoet, gaat dit van een leien dakje. Op een feestje zal ik niet snel in mijn eentje staan. In een nieuwe kroeg ken ik al snel de medewerkers en maak slappe grappen met de stamgasten. Ik heb eerder moeite om mijn sociale kring behapbaar te houden, dan om deze te willen proberen uitbreiden.

En toch ben ik op de een of andere manier de laatste jaren ook zo gesloten als een grafzerk.. Vooral richting relationele kandidaten: het juk van de extreme zelfbescherming, Extraversie als dekmantel..

Kun je jezelf nog herinneren als kind? Zonder hoogtevrees, zonder schaamte om en plein public te schreeuwen, zingen of oreren, zonder bewustzijn van sociale do´s & don´ts, van gevaren, van het grotere verband. Heerlijk jezelf zijn zonder scrupules. Ik denk dat de extravert in de loop van zijn/haar leven daar steeds iets meer van verliest. En – gelukkig – daar de berekenende wijsheid van de introvert voor in de plaats zal krijgen. Wie weet is dit mijn eerste stap op weg in die richting. Het voelt als een soort ongewenste overgang.. Of is het gewoon een milde vorm van 30-dip?

Ijskoningin of relationeel drama?
Nee, nee! Ik ben geen sneu geval! Althans, dat vind ik zelf absoluut niet, en dat is ook niet de strekking van dit schrijven. En ik ben ook geen totale kluizenaar als ´t op het ‘liefdesleven’ aankomt. Niets om meelij mee te hebben dus. Alleen, net als in mijn werk is ook dít onderdeel van mijn leven een projectmatige aangelegenheid geworden, met vooral zo min mogelijk emotionele afhankelijkheden. Ik laat de potentiële ware Jacob niet graag (gemakkelijk) binnen (en weer naar buiten).

Deze projectmatige dates blijven veilig omdat ze ofwel bestaan uit contacten van járen terug: goede vrienden bij wie je af en toe ook lichamelijk je gram kunt halen, zonder dat er van één beide kanten méér wordt verwacht.
Óf de relatieve anonimiteit van een internetdate, waarbij je niet zozeer op zoek gaat naar een 100% relationele match, alswel naar iemand met wie ´t klikt, maar met wie je geen verleden deelt en/of wilt delen, zodat je altijd in de safe zone opereert. En wil de ander méér, dan is de vriendschap pril en onafhankelijk genoeg om hem zonder al te veel omhaal en emoties te kunnen afkappen. Kortom: veiligheid alom. Hm.. Maakt dit mij tot een arrogante ijskoningin? Of heb ik gewoon wat moeite mezelf open te stellen..?

De wondere wereld van www
Terug naar extraversie, want daar is het natuurlijk allemaal om is begonnen in deze blog. Je zou verwachten dat ´t internet vooral de ´playground´ is voor de introverten van deze wereld. ´t is wel spannend, maar ergens ook heel veilig (tot aan de date). Wat doen dan al die extraverten, die mensen die al misselijkmakend vaak de zin ¨Hoe kan ´t nu dat zo´n mooie/leuke/open persoon als jij nog single is?¨ te horen hebben gekregen op een datingsite??! Thrillseeking? Nope, lang niet in alle gevallen.. De meesten zullen zeggen dat ze in hun sociale kring en werkomgeving geen leuke nieuwe mensen tegenkomen, of in ieder geval geen potentiële relatie, en daar schuilt vast en zeker een kern van waarheid in. Echter, voor mij – en ziehier de flop van mijn extraversie – is het vooral het gegeven dat mijn extraversie mij 100% in de steek laat als ik in real life een leuke (onbekende) man tegenkom, bij wie ik meer voel dan een mogelijke goede vriendschap.. Gedaan is het dan met de vlotte babbel, de open blik, de ongedwongen houding. Neergeslagen oogleden en pubergedrag of een gesloten persoonlijkheid nemen het dan pijlsnel over. Mijn 2e ik.. Welkom introversie..

Extravert-plus, de notoire ratelaar
En met ´n beetje pech – gelukkig op één hand te tellen – neemt mijn 3e persoonlijkheid, de ultra-extravert, het over. Dat is al helemáál fataal: het is de ratelende extravert, de extravert die continue aan het woord is, er is niet tussen te komen. Enkel en alleen om de daarachter verscholen zittende introvert, de onzekere, gevoelige persoon, zover mogelijk van de situatie weg te houden. Want ¨You´re a strong, self-confident woman¨. Er is geen ruimte voor teveel gevoelens ‘in the open’. Je wilt stoer overkomen. En dat kan dan met ´n beetje pech ofwel geïnterpreteerd worden als ´hysterisch´, ofwel als arrogant en ´too much/all over the place´, en in de meeste gevallen als ‘te zelfstandig’ en daarmee ‘onbereikbaar’. ´t Zou niet de eerste keer zijn dat ik iemand van mij weg heb geduwd vanwege mijn ´self-sufficiency´.

En áls mijn ´dagelijkse extraversie´ dan eens stand houdt (bijvoorbeeld bij de internetdate) en er ontstáát een sexuele spanning en een mogelijkheid tot meer, dan begint stante pede mijn zoektocht naar futiele details, die mij bevestigen dat deze persoon niet geschikt voor mij zou zijn: hij laat de WC-bril omhoog staan, hij vergeet na een nacht bij mij zijn tandenborstel mee te nemen (lees: hij probeert al kastruimte te forceren..), hij houdt de deur niet voor me open, hij is te sensitief of juist te macho. Ik vind altijd wel iets onnozels.

Kortom: ik gedraag me als ´n Samantha of – meer nog – een Miranda, maar achter deze façade schuilt een Carrie, en mogelijk zelfs een Charlotte..

Het begin zoek.. En de sleutel ook
Is het arrogantie, of zelfbescherming, als ik stel dat de echt voor mij geschikte man hier wel doorheen zal prikken of breken?

Volgens een aantal van mijn vrienden wél. Ik heb zelf dat muurtje (of eigenlijk: die ondoordringbare vesting) gebouwd, het licht uit gedaan, de deur gebarricadeerd, het slot erop gedaan en de sleutel weggegooid. Ik zal op z´n minst de voordeur op een kiertje moeten zetten. Makkelijk gezegd.. Ik weet zelf ook niet meer precies waar ik die verdraaide sleutel heb gelaten.. En stel dát ik ´m vind en de deur – met dat inmiddels roestige slot – open krijg, dan is er een groot risico dat ik bedolven raak onder de rotzooi die zich achter die deur heeft opgestapeld en dat is geen prettig vooruitzicht.. Het leven zonder rugzakje is veel gemakkelijker. Dus ik laat die knapzak het liefst achter slot en grendel.

Waar ik precies naartoe wil met deze blog? Dat achter iedere extravert een introvertje schuil gaat? Dat ik de spreekwoordelijke kluts kwijt ben? Dat niet alles is wat het lijkt? Geen flauw idee. Mijn hersenspinsels onder woorden brengen denk ik. Voor mezelf duidelijk krijgen wat er in mij om gaat, welke tegenstrijdig- en gevoeligheiden aan de basis liggen van mijn gedrag. En er misschien onderweg ook iets van gaan begrijpen.

¨Schrijf ´t van je af!¨ dus. Hm.. dat zou een mooie come back line kunnen zijn voor Martin Ambrosius..